Ikaw. Pag kasama kita lagi akong masaya. Kahit na sa panahon ako ng depression.. nakikita pa lang kita, natatawa na ko. Iba ka, eh. Ikaw yung lagi kong nasasabihan ng mga problema ko, ikaw yung laging nasasapak ko pag gusto ko ng masasapak at ikaw yung laging namumura ko pero walang pakeelam. Ikaw yung naging confidante ko.
Pero di ko alam kung bakit di nila maintindihan yun. Lalo na yung mga kaibigan mo. Tropa ka eh. Kaya nga gusto kita makasama, eh. Yung ugali mo.. swak na swak. Kahit madalas ka nagba`barbero pero di ko magawang magalit kase napapatawa mo pa din ako.
Iba talaga, chups. Yung ugali mo lang naman. Pero bakit kailangan mong magpaalam? Bakit kailangan mong lumayo? Dahil sa mga sulsol ng mga kaibigan mo? Iyakin ka talaga eh noh. :))
Kahapon.. sa sobrang stress ko kaya ikaw yung nilapitan ko. Umiiyak ako.. Pero nung nakita kita sa 711, ayan natatawa na ko. Ikaw yung nilapitan ko kahapon kase alam kong ikaw lang yung makakaintindi sakin.. kase ang kailangan ko lang naman, eh yung makikinig sakin.
Uminom tayo ng shake at kumaen ng baka na di alam ang luto kahapon. Salamat dun! Pero bigla mo na lang akong hinatak.. hinatak talaga ah. As in. Yung mapupunit na yung damit ko at mapuputol na yung braso ko at saka mo ko pinasakay sa trycicle dahil gusto mong magkaayos kame.
Ngayong di kame nagkaayos.. bat pati ikaw? Ba't pati ikaw kelangang gumulo din yung pakikisama sakin? Sinabe mo na lalayuan mo na ko. Iba kase yung tingin sayo ng mga kaibigan mo. Tinutulungan mo na ko pero ako hindi pa din nage`effort.
Chups, salamat sa lahat. Hindi hindi kita makakalimutan kahit kinakalimutan mo na ko. Kung date na isang text ko lang sayo na pumunta ka ng bahay.. sunduin mo ko at punta tayo sa ihaw ihaw, mukang hindi na at mangyayare ngayon yun.
Naging parte ka na ng buhay ko. At walang makakapagpabago nun.
