Thursday, December 29, 2011

STPD.

Here I sit, staring at my screen.
So white, so bright.
I am starting to believe I am manifesting a tan.

There are soooo many things I am going to accomplish next year.
When things start coming together, it may be everyone's year.

A couple of quotes keep popping into my head today:

"Forgiveness is the fragrance a violet sheds on the heel that has crushed it." -Mark Twain
"When you change the way you look at things, the things you look at change." -Dr.Wayne Dyer

I don't like hearing people say this in a self-referential way because you're not.

Yes, It may be true that you did something less than intelligent, or made a few mistakes, or even failed once or twice.

Those things do not and never will make you a stupid person.

The truth is I know you're a wonderfully intelligent person and the whole world knows it, so please don't call yourself stupid.

Even as a joke.


Saturday, December 24, 2011

1st video blog. :)



Goodevening everyone. Yung iba magno`noche buena pero ako eto ngayon? Nasa tapat ng pc. Wala man lang ka laman laman yung lamesa namin. Lahat sila naka kain na at paguwi ko galing sa serve patulog na sila. At sa ngayon lahat ng tao dito sa bahay namin, tulog na. Ang saya lungs! Haha. LoL, nagdrama ang ate niyo. O siya, samahan niyo ko dito. Haha. Merry Christmas! Smile! :)


Pakilasan na lang yung volume niyo ha. Mahina ako magsalita, eh. :))

Thursday, December 22, 2011

LSS ng may tililing

Habang nakaupo at nag-aayos kuno ng aking mga bitbit na groceries sa loob ng mall, bigla na lang tumugtog ang isang mabagal at tila madramang awitin. Sa aking panandaliang pakikinig, ang tanging naalala ko ay ang mga salitang,

“It’s not over… until you say goodbye.”

 
Hindi ko alam kung ang mga salitang iyan ay kabilang sa isang pangungusap o sa dalawa o sa tatlo. Hindi ko rin alam kung tama ang pagkakasunud-sunod ng mga salita. Ang tanging alam ko, iyang pitong salitang iyan lamang ang natira sa loob ng espasyo ng ulo ko. At sa isang iglap, bigla na lamang nahalungkat ang mga binaon kong alaala.

Tatlong tao na ang pumiling magpaalam sa akin. Hindi dahil natigok sila (huwag naman sana) ngunit dahil pinili nilang magpakalayo-layo. Lumisan sila ng hindi ko man lamang alam kung bakit. Kung kaya’t hanggang ngayon, kapag di-sinasadyang naaalala ko, lagi kong iniisip na marahil isa akong walang kwenta.

Siguro may nakakainis akong pag-uugali. Siguro hindi ko maibigay kaagad kung anuman ang gusto nila. Siguro. Siguro. Ngunit napagtanto kong mabuti na ring hindi ko malaman dahil pagod na akong magbalik-tanaw sa mga nakaraan. Okay na yung mga ganitong araw na paminsan-minsan, mala-Maalaala Mo Kaya ang drama ko. Para maiba naman. 

Bigla kong naisip ang blog entry ng isa sa mga blogger dito na hindi ko siya masyadong kilala pero lagi ko siyang sinusubaybayan. Sino nga ba sa amin ang mas tanga? Siya na nagmamahal ng isang taong hindi naman sinusuklian ang kanyang pag-ibig? O ako na nagmahal na ng ilang beses ngunit parati nalang palpak? Sa totoo lang, hindi ko tiyak. Basta sa isip ko, dahil ako si Esteeliling, ako dapat ang mas tanga. Mas tunggak sa mga bagay-bagay. Mas hangal pati na sa aspeto ng pag-ibig. Pero more than that, ayoko lang ding mababa ang tingin nitong blogger sa kanyang sarili. 

Napakatalino niyang babae. Kahanga-hanga mag-isip sa lahat ng bagay. Alam kong hindi pa siya tuluyang nag-fu-FULL FORCE sa pag-ibig o sa pakikipagrelasyon. Kung kaya’t sa tingin ko, mas may pag-asa siyang agad makahanap ng para sa kanya. Samantalang ako’y nakakadalawang palya na. Huwag kayong mag-alala. Hindi ako humahagilap ng simpatya. Mas kailangan yun ng mga namatayan. Ibigay niyo na lang yun sa kanila. Ang sa akin lang, sapat na ang magkaroon ng isang tanga sa mundong ito. At hindi  itong tinutukoy ko.

Ako ang taong pahahalagahan ko kung anuman ang pinagsamahan natin. Lagi kang mananatiling parte ng aking mundo. Ngunit kung pinili mong tuluyan nang iwanan ako...

“Don’t hide yourself in regret / Just love yourself and you’re set / I’m on the right track, baby / I was born this way.”
Sa isang kisapmata, agarang nalusaw lahat ng mga iniisip ko. Matagal na palang nagpalit ng track na pinapatugtog sa loob ng mall. Napaisip ulit ako. Kahit pala may pagka-gaga o pagka-tukmol yang si Lady Gaga o di kaya may pagkasapi ng anumang masamang espiritu ayon sa maraming Kristyano, paminsan-minsan may silbi din siya sa lipunan.


Wednesday, December 14, 2011

Akalain mo?

Masasabi kong bata pa lang ako eh marami-rami na rin akong frustrations sa buhay pero hindi naman ganoon kaseryoso. ‘Yun bang mga kabiguang may kinalaman lang sa laruan. Ganun naman talaga kapag bata ka, iikot lang ang buhay mo sa kakalaro.

 Dati.

Pinasok ako sa pre-school noon. Siguro nagmamadali ang mga magulang ko na paturuan akong magsulat ng pangalan at magdrawing ng mansanas sa buong araw sa edad na dapat sana ay nilalasing ko ang sarili ko kay Barney. (Oo nga pala, ‘yun nga pala ang kauna-unahang programa sa telebisyon na napanood ko na hindi racist. Iba-ibang lahi ang mga cast nila. May black, white, yellow, green at purple) Sa tingin ko ay masuwerte na kong nakatuntong ako ng kindergarten kung saan nagsulat lang din naman ako ng pangalan ko buong araw.
Sa kindergarten ko unang naranasan ‘yang mga christmas party. Sa kindergarten ko rin unang naranasan ‘yang pagkadismaya ko sa exchange gift na ‘yan.
Pasko nun, syempre hindi ka naman pwedeng magchristmas party kung hindi pasko. So pasko nga nun, umuwi ‘yung nanay ko galing trabaho na may dala-dalang laruan na gagamitin ko dun sa exchange gift. Tae, hindi sinasadyang nagustuhan ko ‘yung binili niyang Troll na action figure. (Alam mo ‘yung Troll? ‘Yung madalas na nakahubad, tayo-tayo ang buhok na kadalasang pink, pango ang ilong at gulat na gulat ang mata. Ewan ko kung troll nga ‘yung tawag dun) Na-astigan lang siguro ako dahil kakaiba ‘yung Troll na ‘yun. 
Ginawa ko lahat ng magagawa ko para mapasa-akin ang laruang ‘yun at hindi na gamitin sa lecheng exchange gift. Naghugas ako ng plato, natutulog ako sa tanghali, at umiiyak ako tuwing gabi. Hanggang sa kinausap ako ng nanay ko tungkol doon. ‘Wag daw akong mag-alala dahil siguradong mas maganda pa raw ang makukuha kong laruan kesa sa Troll.
Pagkatapos pumalakpak ng mga tenga ko sa narinig ay hindi na ako nakatulog sa kakahintay ng christmas party. Matindi ‘yung kapit ko dun sa sinabi ng nanay ko. Hindi man lang pumasok sa isip ko na inuuto lang pala niya ko.
Dumating na nga ‘yung araw na hinihintay ko, at umuwi akong humahagulgol pagkatapos ng party. Sino ba naman kasing matutuwa sa regalong pulang alkansya na gawa sa manipis na plastic?!
Siguro, ang gusto lang ituro sa akin ng karanasan na ‘yun ay kung paano ang mag-ipon.
Christmas Party na bukas at di ko alam kung pupunta ako. Alam niyo naman ang ate niyo, nung lunes pa nagd`drama. Kaya ayan, wala talaga akong gana pumunta bukas. As in walang gana.
Sinabi ko nga sa kaklase ko kanina na hindi ako pupunta bukas eh.
Yan ang magandang sabihin. Hahaha. O so ayun. 

Nagdadalawang isip pa din ako. -________-

Saturday, December 10, 2011

Just say 'yes'

Inulan ako pag-uwi nung isang araw. Masaya ang naging pagtatapos ng linggo pero nakakapagod at ang nais ko na lamang ay makauwi agad at magpahinga, matulog. Kaya kahit patuloy sa pagbigat ang suot na damit sa bawat nasasalong patak ay nagpatuloy ako sa pagtahak ng daan patungo sa amin.

Inabutan ako ni Mommy sa tapat ng bahay, nakayuko sa lakas ng paghampas ng ulan sa aking ulo.

"O, ba't ka nagpaulan?"

Na para bang may iba pa akong pwedeng paglagyan sa pag-uwi mula sa pinanggalingan.

---

Maghapunan. Maligo. Matulog. Iyan ang mga huling alaala ko bago nakatulog sa kama ng mga magulang. Parang ilang oras na ang lumipas ngunit hindi ang sakit ng ulo at bigat ng katawan. At dahil hindi pa naman ako nakakarinig ng tawag na makisalo sa hapag-kainan ay nagpatuloy lang ako sa pagkakaratay. Tutal gigisingin naman ako ni Mommy. Pagod din siya panigurado at gugustihin ding magpahinga.

At ako'y nakatulog ulit.

Inabutan ko ang sariling nagising mula pa rin sa kanina pang kinalalagyan. Anong oras na ba? Tumayo ako para magbanyo. Pagdungaw sa sala ay nakita ko na lang si Daddy sa narra habang si Mommy ay humihimbing sa isang kutson na nakalatag sa sahig. Napaisip tuloy ako kung ano ba hitsura ko pag-uwi para pagbigyan nilang payapang makapahinga sa kama nila habang sila'y nagtitiyaga dun sa sala. Napaisip din ako kung napaparamdam ko pa sa kanilang mahal na mahal ko rin sila.

---

Sabagay, sa tinuluyang bahay pa lang ng kaibigan ay makailang beses na rin akong natanong kung okay lang ba ako. Oo ang lagi kong sagot. Minsan binalikan ko yung tanong, bakit. Mukha raw kasi akong malungkot. Palibhasa hindi naman dinaan sa tanong kaya hindi ko rin kinailangan sumagot ng oo.

Dahil siguro nga. Oo

Thursday, December 8, 2011

50th

It is with a heavy heart that I take up the pen to write the words you are reading this very moment, stranger. Heavier, still, is the pen itself dahil exagg lang daw ang biglang pag-English sa bungad.

Ilang gabi na rin akong nakakatanggap ng banta sa aking buhay mula sa blog ni Esteeliling dahil sa hindi pagsusulat sa blog na ito. Ano nga ba naman kasi ang aking maiaambag? E mula nang mamulat ako sa mundo at magkaroon ulit ng twitter ay never in my tanang buhay pa ako ulit na sumulat dito. Pero joke lang. haha.

Ngunit masisisi niyo ba ako? Sa murang edad na labinglima, maaga akong naulila at kinailangang ipadala sa evil stepsisters sa Bundok Tralala para magtanim ng kamote at doo’y maging living lampaso with built-in washing machine and baking oven nila. Nilakipan ng proof of purchase ng Knorr chicken cubes of any variant, sinobre, hinulog sa dropbox sa may suking tindahan, sabay nawala rin sa Customs. Tuluyan nang mag-isa sa buhay, napilitan akong kumayod para may makain at may pang Venti White Chocolate Mocha Frap: naging takatak girl; namasada ng dyip; naging manikurista, barista, masahista, La Sallista, ateista, komunista; naging si Batista; nag-artista hanggang sa nalaos at nauwi uli sa pagiging manikurista. Hindi na rin bago sa akin ang bumagsak sa finals, ma-late sa job interview, ma-two-time ng jowa, o ma-jebs sa MRT habang rush hour. Ako ang batang walang makain sa ilalim ng tulay. Ako ang sigaw sa Balintawak. Ako ang ninakaw na kaban ng bayan. Ako! AKOOOOOOOOO!

*hingal dahil nasobrahan sa OA*

Ngunit, subalit, datapwat, ako rin ay ang may tililing mong kainuman sa unang gabi ng iyong breakup. Ako ang suspension of classes dahil may bagyo. Ako ang napulot mong isandaang piso (na tigba-barya). Sa kabila ng lahat ng kamalasang ‘to sa buhay, ako ang kasama at kakwentuhan mo sa pagtuklas ng mga dahilan para ngumiti at tumawa, ng mga munting bagay na patunay na ang buhay ay nananatiling masaya.

Ako si Esteeliling, ang inyong vice-governor.

Ay teka, matagal pa pala eleksyon.

…Ahem.

Ako si Esteeliling. ‘Lika, kwentuhan tayo.