STPD.

Here I sit, staring at my screen.

So white, so bright.

I am starting to believe I am manifesting a tan.

There are soooo many things I am going to accomplish next year.

When things start coming together, it may be everyone's year.

A couple of quotes keep popping into my head today:

"Forgiveness is the fragrance a violet sheds on the heel that has crushed it." -Mark Twain

"When you change the way you look at things, the things you look at change." -Dr.Wayne Dyer

I don't like hearing people say this in a self-referential way because you're not.

Yes, It may be true that you did something less than intelligent, or made a few mistakes, or even failed once or twice.

Those things do not and never will make you a stupid person.

The truth is I know you're a wonderfully intelligent person and the whole world knows it, so please don't call yourself stupid.

Even as a joke.

1st video blog. :)

Goodevening everyone. Yung iba magno`noche buena pero ako eto ngayon? Nasa tapat ng pc. Wala man lang ka laman laman yung lamesa namin. Lahat sila naka kain na at paguwi ko galing sa serve patulog na sila. At sa ngayon lahat ng tao dito sa bahay namin, tulog na. Ang saya lungs! Haha. LoL, nagdrama ang ate niyo. O siya, samahan niyo ko dito. Haha. Merry Christmas! Smile! :)


Pakilasan na lang yung volume niyo ha. Mahina ako magsalita, eh. :))

LSS ng may tililing

Habang nakaupo at nag-aayos kuno ng aking mga bitbit na groceries sa loob ng mall, bigla na lang tumugtog ang isang mabagal at tila madramang awitin. Sa aking panandaliang pakikinig, ang tanging naalala ko ay ang mga salitang,

“It’s not over… until you say goodbye.”
 
Hindi ko alam kung ang mga salitang iyan ay kabilang sa isang pangungusap o sa dalawa o sa tatlo. Hindi ko rin alam kung tama ang pagkakasunud-sunod ng mga salita. Ang tanging alam ko, iyang pitong salitang iyan lamang ang natira sa loob ng espasyo ng ulo ko. At sa isang iglap, bigla na lamang nahalungkat ang mga binaon kong alaala.

Tatlong tao na ang pumiling magpaalam sa akin. Hindi dahil natigok sila (huwag naman sana) ngunit dahil pinili nilang magpakalayo-layo. Lumisan sila ng hindi ko man lamang alam kung bakit. Kung kaya’t hanggang ngayon, kapag di-sinasadyang naaalala ko, lagi kong iniisip na marahil isa akong walang kwenta.

Siguro may nakakainis akong pag-uugali. Siguro hindi ko maibigay kaagad kung anuman ang gusto nila. Siguro. Siguro. Ngunit napagtanto kong mabuti na ring hindi ko malaman dahil pagod na akong magbalik-tanaw sa mga nakaraan. Okay na yung mga ganitong araw na paminsan-minsan, mala-Maalaala Mo Kaya ang drama ko. Para maiba naman. 

Bigla kong naisip ang blog entry ng isa sa mga blogger dito na hindi ko siya masyadong kilala pero lagi ko siyang sinusubaybayan. Sino nga ba sa amin ang mas tanga? Siya na nagmamahal ng isang taong hindi naman sinusuklian ang kanyang pag-ibig? O ako na nagmahal na ng ilang beses ngunit parati nalang palpak? Sa totoo lang, hindi ko tiyak. Basta sa isip ko, dahil ako si Esteeliling, ako dapat ang mas tanga. Mas tunggak sa mga bagay-bagay. Mas hangal pati na sa aspeto ng pag-ibig. Pero more than that, ayoko lang ding mababa ang tingin nitong blogger sa kanyang sarili. 

Napakatalino niyang babae. Kahanga-hanga mag-isip sa lahat ng bagay. Alam kong hindi pa siya tuluyang nag-fu-FULL FORCE sa pag-ibig o sa pakikipagrelasyon. Kung kaya’t sa tingin ko, mas may pag-asa siyang agad makahanap ng para sa kanya. Samantalang ako’y nakakadalawang palya na. Huwag kayong mag-alala. Hindi ako humahagilap ng simpatya. Mas kailangan yun ng mga namatayan. Ibigay niyo na lang yun sa kanila. Ang sa akin lang, sapat na ang magkaroon ng isang tanga sa mundong ito. At hindi  itong tinutukoy ko.

Ako ang taong pahahalagahan ko kung anuman ang pinagsamahan natin. Lagi kang mananatiling parte ng aking mundo. Ngunit kung pinili mong tuluyan nang iwanan ako...

“Don’t hide yourself in regret / Just love yourself and you’re set / I’m on the right track, baby / I was born this way.”
Sa isang kisapmata, agarang nalusaw lahat ng mga iniisip ko. Matagal na palang nagpalit ng track na pinapatugtog sa loob ng mall. Napaisip ulit ako. Kahit pala may pagka-gaga o pagka-tukmol yang si Lady Gaga o di kaya may pagkasapi ng anumang masamang espiritu ayon sa maraming Kristyano, paminsan-minsan may silbi din siya sa lipunan.

Akalain mo?

Masasabi kong bata pa lang ako eh marami-rami na rin akong frustrations sa buhay pero hindi naman ganoon kaseryoso. ‘Yun bang mga kabiguang may kinalaman lang sa laruan. Ganun naman talaga kapag bata ka, iikot lang ang buhay mo sa kakalaro.

 Dati.

Pinasok ako sa pre-school noon. Siguro nagmamadali ang mga magulang ko na paturuan akong magsulat ng pangalan at magdrawing ng mansanas sa buong araw sa edad na dapat sana ay nilalasing ko ang sarili ko kay Barney. (Oo nga pala, ‘yun nga pala ang kauna-unahang programa sa telebisyon na napanood ko na hindi racist. Iba-ibang lahi ang mga cast nila. May black, white, yellow, green at purple) Sa tingin ko ay masuwerte na kong nakatuntong ako ng kindergarten kung saan nagsulat lang din naman ako ng pangalan ko buong araw.

Sa kindergarten ko unang naranasan ‘yang mga christmas party. Sa kindergarten ko rin unang naranasan ‘yang pagkadismaya ko sa exchange gift na ‘yan.

Pasko nun, syempre hindi ka naman pwedeng magchristmas party kung hindi pasko. So pasko nga nun, umuwi ‘yung nanay ko galing trabaho na may dala-dalang laruan na gagamitin ko dun sa exchange gift. Tae, hindi sinasadyang nagustuhan ko ‘yung binili niyang Troll na action figure. (Alam mo ‘yung Troll? ‘Yung madalas na nakahubad, tayo-tayo ang buhok na kadalasang pink, pango ang ilong at gulat na gulat ang mata. Ewan ko kung troll nga ‘yung tawag dun) Na-astigan lang siguro ako dahil kakaiba ‘yung Troll na ‘yun. 

Ginawa ko lahat ng magagawa ko para mapasa-akin ang laruang ‘yun at hindi na gamitin sa lecheng exchange gift. Naghugas ako ng plato, natutulog ako sa tanghali, at umiiyak ako tuwing gabi. Hanggang sa kinausap ako ng nanay ko tungkol doon. ‘Wag daw akong mag-alala dahil siguradong mas maganda pa raw ang makukuha kong laruan kesa sa Troll.

Pagkatapos pumalakpak ng mga tenga ko sa narinig ay hindi na ako nakatulog sa kakahintay ng christmas party. Matindi ‘yung kapit ko dun sa sinabi ng nanay ko. Hindi man lang pumasok sa isip ko na inuuto lang pala niya ko.

Dumating na nga ‘yung araw na hinihintay ko, at umuwi akong humahagulgol pagkatapos ng party. Sino ba naman kasing matutuwa sa regalong pulang alkansya na gawa sa manipis na plastic?!

Siguro, ang gusto lang ituro sa akin ng karanasan na ‘yun ay kung paano ang mag-ipon.

Christmas Party na bukas at di ko alam kung pupunta ako. Alam niyo naman ang ate niyo, nung lunes pa nagd`drama. Kaya ayan, wala talaga akong gana pumunta bukas. As in walang gana.

Sinabi ko nga sa kaklase ko kanina na hindi ako pupunta bukas eh.

Yan ang magandang sabihin. Hahaha. O so ayun. 

Nagdadalawang isip pa din ako. -________-

Just say 'yes'

Inulan ako pag-uwi nung isang araw. Masaya ang naging pagtatapos ng linggo pero nakakapagod at ang nais ko na lamang ay makauwi agad at magpahinga, matulog. Kaya kahit patuloy sa pagbigat ang suot na damit sa bawat nasasalong patak ay nagpatuloy ako sa pagtahak ng daan patungo sa amin.

Inabutan ako ni Mommy sa tapat ng bahay, nakayuko sa lakas ng paghampas ng ulan sa aking ulo.

"O, ba't ka nagpaulan?"

Na para bang may iba pa akong pwedeng paglagyan sa pag-uwi mula sa pinanggalingan.

---

Maghapunan. Maligo. Matulog. Iyan ang mga huling alaala ko bago nakatulog sa kama ng mga magulang. Parang ilang oras na ang lumipas ngunit hindi ang sakit ng ulo at bigat ng katawan. At dahil hindi pa naman ako nakakarinig ng tawag na makisalo sa hapag-kainan ay nagpatuloy lang ako sa pagkakaratay. Tutal gigisingin naman ako ni Mommy. Pagod din siya panigurado at gugustihin ding magpahinga.

At ako'y nakatulog ulit.

Inabutan ko ang sariling nagising mula pa rin sa kanina pang kinalalagyan. Anong oras na ba? Tumayo ako para magbanyo. Pagdungaw sa sala ay nakita ko na lang si Daddy sa narra habang si Mommy ay humihimbing sa isang kutson na nakalatag sa sahig. Napaisip tuloy ako kung ano ba hitsura ko pag-uwi para pagbigyan nilang payapang makapahinga sa kama nila habang sila'y nagtitiyaga dun sa sala. Napaisip din ako kung napaparamdam ko pa sa kanilang mahal na mahal ko rin sila.

---

Sabagay, sa tinuluyang bahay pa lang ng kaibigan ay makailang beses na rin akong natanong kung okay lang ba ako. Oo ang lagi kong sagot. Minsan binalikan ko yung tanong, bakit. Mukha raw kasi akong malungkot. Palibhasa hindi naman dinaan sa tanong kaya hindi ko rin kinailangan sumagot ng oo.

Dahil siguro nga. Oo

50th

It is with a heavy heart that I take up the pen to write the words you are reading this very moment, stranger. Heavier, still, is the pen itself dahil exagg lang daw ang biglang pag-English sa bungad.

Ilang gabi na rin akong nakakatanggap ng banta sa aking buhay mula sa blog ni Esteeliling dahil sa hindi pagsusulat sa blog na ito. Ano nga ba naman kasi ang aking maiaambag? E mula nang mamulat ako sa mundo at magkaroon ulit ng twitter ay never in my tanang buhay pa ako ulit na sumulat dito. Pero joke lang. haha.

Ngunit masisisi niyo ba ako? Sa murang edad na labinglima, maaga akong naulila at kinailangang ipadala sa evil stepsisters sa Bundok Tralala para magtanim ng kamote at doo’y maging living lampaso with built-in washing machine and baking oven nila. Nilakipan ng proof of purchase ng Knorr chicken cubes of any variant, sinobre, hinulog sa dropbox sa may suking tindahan, sabay nawala rin sa Customs. Tuluyan nang mag-isa sa buhay, napilitan akong kumayod para may makain at may pang Venti White Chocolate Mocha Frap: naging takatak girl; namasada ng dyip; naging manikurista, barista, masahista, La Sallista, ateista, komunista; naging si Batista; nag-artista hanggang sa nalaos at nauwi uli sa pagiging manikurista. Hindi na rin bago sa akin ang bumagsak sa finals, ma-late sa job interview, ma-two-time ng jowa, o ma-jebs sa MRT habang rush hour. Ako ang batang walang makain sa ilalim ng tulay. Ako ang sigaw sa Balintawak. Ako ang ninakaw na kaban ng bayan. Ako! AKOOOOOOOOO!

*hingal dahil nasobrahan sa OA*

Ngunit, subalit, datapwat, ako rin ay ang may tililing mong kainuman sa unang gabi ng iyong breakup. Ako ang suspension of classes dahil may bagyo. Ako ang napulot mong isandaang piso (na tigba-barya). Sa kabila ng lahat ng kamalasang ‘to sa buhay, ako ang kasama at kakwentuhan mo sa pagtuklas ng mga dahilan para ngumiti at tumawa, ng mga munting bagay na patunay na ang buhay ay nananatiling masaya.

Ako si Esteeliling, ang inyong vice-governor.

Ay teka, matagal pa pala eleksyon.

…Ahem.

Ako si Esteeliling. ‘Lika, kwentuhan tayo.

Sariling hamon.

Wala akong magawa kundi magisip ng walang kwentang bagay kaya eto..

Hamon: Sa isang upuan lamang, sumulat ng isang sanaysay na hindi bababa sa 100 salita tungkol sa mga Jejemon gamit ang kanilang paraan ng pagsulat. Isulat ang oras ng pagsisimula at pagtatapos ng pagsulat sa sanaysay. Pagkatapos, gamit ang karaniwang paraan ng pagsulat, ilahad ang naramdaman o magbigay ng mga komento tungkol sa ginawang hamon.

Tugon sa Hamon:

Simula: 6:30 p.m .. November 29, 2011

@n9 M9@ j€JeM0n @¥ Pr0dUk+o N9 kUL+uR@n9 P0pUl@R. $iL@ aN9 +Um@N9gAp $@ h@M0n N@ hUm!W@|a¥ s@ +R@d!$YuNa| n@ PaM@mAr@An N9 p@G$u|a+. N!n@i$ N!|@n9 Ma6k@R0oN nG $@R!|iN9 @|pA8€T0 a+ N@i!8aN9 M3+oD0|oh!¥@ N9 k0MuN1K@$y0n. m@RaM1 @n9 Na!1n1$ s@ K@n!LaN9 iS+1l0 n9 P@9$u|@t. n6UN1+ k@h!T p@Pa@N0 a¥ N@1PaK!+@ n1|A $@ pAm@Ma6!+An n9 K@n1LaN6 p@k1K!Pa6+@|a$tA5@N n@ h!Nd1 L@h4+ N6 +@0 a¥ A|!p1n N9 n@Ka$An@¥aN. $1L@ a¥ |uM@8a5, n@6pAk!L@|a $@ L1pUn@N, a+ n@9pA|@g4n@p N9 k@N1LaN6 d0K+r1n@ $A i8@’+-1bAn6 p@N19 n6 MuNd0. L1n6iD $@ Ka@|Am@N n9 m@RaM1, @nG m6A j3J€m0N @Y h1nD! |@MaN6 m@+aT@6Pu4n $a P1|ip!N@$ a+ m6@ k@Ra+19 8@n5a $@ +1M06-$i|@nG@N6 A5¥a. M@¥r0oN d!n6 mG@ J3j€M0n $@ 4m3r1K@, aW$+r@|¥A @+ 3uR0p@. kUn6 K@¥a’+ m@5A$a8! N@+1n6 kAh1T p@Pa@n0 @¥ s1m80|o $!L@ n6 K@la¥@An 5@ pA6P@p4Ha¥A9.

Tapos: 7:31 pm, November 29, 2011

Komento sa Hamon:

Pwede ba akong magmura???!!! F@#%$^&*!!! Sobrang hirap!!! Ang sakit sa ulo tsaka sa kamay dahil ang effort naman na mag-isip; gumamit ng mga numbers, characters or symbols; at higit sa lahat, mag-alternate ng capitalization para sa isang simpleng pangungusap!!! Hindi ko itatanggi na ayaw kong makipag-usap sa mga jejemon. Pero sa pamamagitan ng hamon na ito, pinupuri ko sila sa kanilang paninindigan sa isang pamumuhay na nasa labas ng nakasanayan. Out-of-the-box or Out-of-this-world. Alin man sa dalawa ang nararapat na sabihin.

Hay naku! Bwisit talaga! Gabibg gabi sumasakit na ang ulo ko. Anyway, bilang pagtatapos ay mayroon akong pakiusap sa mga jejemon. “Kung makikipag-usap kayo sa mga kapwa jejemon, ok lang na gamitin ang inyong sariling istilo. Pero parang-awa niyo naman, kung ang mga kausap niyo ay hindi kabilang sa inyong lipi, please lang, gumamit kayo ng pangkaraniwang pamamaraan ng pakikipagtalastasan. Hindi kasi lahat ay kasinggaling ninyong umintindi at sumulat.”

Emoterang esteeliling

Babala: Ang sumusunod ay bugso ng aking emosyon. Pagbigyan niyo na ko please.

Nitong mga nakaraang araw di ko makakaila na wala ako sa aking sarili. May kung anong mabigat na pakiramdam na nagdudulot sa akin ng kalungkutan -- na parang maraming bagay ang mali. Nagsimula ang lahat nung Lunes at tila kasabay ng pagdating ng panibagong yugto sa buhay ang panibagong teacher sa physics ay mukang binagyo na ang lahat.

Signal I. Walang nangloloko kung walang nagpapaloko. 

Isang kasabihan na talaga namang hindi ko maalis sa aking isipan. At dahil sa kasabihan na yan, naisip kong walang taken for granted kung walang nagpapa-taken for granted. Marahil alam niyo na kung ano ang ineemote ng ate niyo. 

Ok na sana eh, tinulungan ko siya at nagthank you naman siya. Pero bakit di ko maalis sa isipan ko na alam niya ang nararamdaman ko at kaya siya sa akin humingi ng tulong ay dahil di ako makakatanggi. Palagi na lang kasing ganun. Ako naman si tanga, palaging pumapayag. Nagemotera lang ako nung sinubukan ko siyang kamustahin matapos kong gawin ung favor niya. 

At ayun, hindi na naman siya sumagot sa tanong ko. Tila magrereply lang siya kapag siya ang may kailangan. Badtrip. Nakakainis. Mula nung gabing yun, tuloy-tuloy na ang emote ko. "Ayoko na!"-- paulit-ulit kong sinasabi sa aking sarili kahit pa pauli-ulit din naman akong fail! Sana lang this time mapanindigan ko na.

Signal II. Friends come and go

Ayoko sanang maniwala sa quote na yan. Kung merong isang bagay akong ipagmamalaki, yun ay talagang pinapahalagahan ko ang aking mga kaibigan. Once na maging close ako sa isang tao, mabilis akong ma-attach. 

Pakiramdam ko talagang close friends na tayo. Lalo pa kapag may "grupo" na tayong kinakabilangan. Isang grupo na sana ay magtatagal ng habambuhay. Pero hindi pala ganun yun sa ibang tao. Kung minsan, napipilitan lang pala sila dahil sa ibang rason. 

Akala ko close na kami, yun pala ayaw lang niya mapalayo sa isang kaibigan niya kaya siya sumama sa grupo. Kaya naman, bigla-bigla na lang din siya aalis at mang-iiwan. Biglang hindi mamansin at kakalimutan na lang ang lahat. 

Ang saklap! Nakakalungkot pero ng dahil sa kanya, naisip kong may mga ilang bagay na hindi mo pwedeng ipilit. Dahil sa kanya, natatakot na akong ma-attach sa mga tao. Ayoko ng ganun, 'one day close friends tayo the next day kebs sayo'. Pero apparently, isang katotohanang walang equal kahit sa pagkakaibigan. Ayun.

Signal III. Saan ako patutungo?

In english, where do I go from here? Ako na ang kuma-career crisis. Mula pa nung isang buwan ay napapaisip na ako sa aking future. 

Oo, ako ay nag-aaral ngayon at ang hindi pa din malinaw sa akin. Hindi ko mahanap ang specific field na magiging buhay ko. Maraming tanong ang di ko masagot. Maraming posibilidad ang aking naiisip. Ika nga, I need divine intervention or enlightenment. Siguro nga dumadating ang lahat ng tao sa ganito. Yung tipong bigla ka na lang mapapaisip kung saan ka patutungo. Minsan naman alam mo ang patutunguhan pero di mo naman alam ang daan. 

At sa totoo lang, alam ko namang lahat ng kasagutan ay wala sa kasalakuyan. Pero masasabi kong ayos ding mag-reality check once in a while. At inaamin kong wala pa akong sagot sa aking sarili pero isang malaking hakbang ang pagkakaroon ng tanong sa buhay. Sana sa mga susunod na buwan ay matuklasan ko din ang nais ko.

Signal IV. Tira-tirang damdamin.

May mga pagkakataong sa dami ng emosyon, di maiiwasang kung anu-anong bagay ang dumadapo sa isip ko. Paminsan nasasabi nating napapagod na tayo. At ngayon, sinasabi kong napapagod na ako. 

Kung kaya't pinipikit ko ang aking mata at tinutulog na lang lahat ng sakit at emosyon na gusto kong kalimutan. Alam kong sa aking pagising ay wala namang nabago ngunit kahit papaano ay pakiramdam ko ay may bagong pagkakataon ako para bumangon at maging matatag sa lahat. At sa pagsulat ko nito, unti-unting gumagaan ang aking pakiramdam. Salamat.

Two is better than one.

"E ano nga ba ang pakialam ko kung magalit sila? E sa mahal ko e, paki ba nila!"

Yan. Exactly. Yan ang mga madalas na linya ng mga taong pumapasok sa bawal na pag ibig. E bakit nga ba? E ano nga ba ang alam ng mga impokritong tao tungkol sa pag ibig? Naranasan na ba nilang may kahati sa atensyon? Naranasan na ba nilang umagaw ng mga nakaw na sandali? Naranasan na ba nilang mag date habang katext nung isa ung jowa nya? Wala. Wala silang alam. Ang hirap kaya nun diba? Kung tutuusin, mas bilib pa ko sa kabit, kasi nagagawa nyang isakripsyo lahat para dun sa isang taong yun. Hindi lahat kaya isuko ang pride ang makuntento sa hating pag-ibig. Pede na nga syang barilin sa Luneta. Isa syang bayani.

Ang hindi ko lang maintindihan, sa dinami dami ng tao naman kasi na magugustuhan mo, e yun pang may kadena na sa leeg. Ilang bilyon ba ang mga tao? Anong probability na sa ilang bilyong tao na meron ang planetang ito, sya pa ang napili mo? Ang weird. Destiny? No way. Kahit kelan hindi ko matatanggap na dahil sinabi ng kalangitan, dahil nagtugma ang mga zodiac sign nyo, dahil nagpantay pantay ang mga planeta, dahil may falling star, ibig sabihin ay meant to be kayo. Ano kayo mga hayop? Na kahit sino na lang pwede?

Sabi ng iba, gusto nila ng challenge... ng thrill kaya nila nagagawa yun. Pwde ka namang tumalon sa hinulugang taktak o kaya mag slide mula Tagaytay papuntang Taal. Yun, napakachallenging nun. Anong thrill ang mapapala mo sa pagiging isang kabet? Yung thrill na baka mahuli? Yung challenge na kaya mong agawin ang isang taong taken na?

Ganyan daw kasi tayong mga tao - marupok. Mas inuuna ng tao ang puso kesa sa utak. Bakit nga ba ganun e ang silbi lang naman nga ng puso ay magbomba ng dugo para mabuhay tayo. Bakit pilit nating binibigyan ng ibang trabaho ang puso natin? Huwag na natin antayin na mastress ang puso natin at magpasa ng resignation letter.

Karaniwan, inililink ng mga tao a.k.a. tayong mga babae ang bawal na pag ibig sa mga lalake. Mga lalake raw ang madalas gumawa ng ganito. Mga lalake raw ang dapat sisihin kung bakit nauso ang salitang "Kabet". Oo normal sa lalake ang magkagusto sa iba. Narinig ko nga dati na ang mga lalake raw ay likas na polygamous. Minsan pa nga daw kaya lang naman nagkakaroon ng kabet ang lalake dahil iba ang habol nila. Pero wala namang magiging manyak, ma-EL na lalake kung walang malanding babae, diba? Wala namang mangyayari kung hindi mo titingnan o ieentertain yung thought na "Ui, pwede to ah?". Dito magsisimula ang walang katapusang turuan na wala naman talagang makakapagsabi kung sino ang nauna. Hindi kayo papayag sa sinabi ko diba?

Kaya nga bilib na bilib ako kay Ramon Revilla at Robin Padilla, eh. Hindi naman daw sila babaero, habulin lang daw talaga sila ng babae? Natatawa na lang ako habang binabasa ko yung artikulo tungkol dito. Sabi nga nila, yun daw yung "matinik". 

Kaya kayong mga lalake kahit gaano kayo katinik, mas malupet pa din ang woman`s instict. Kung naamoy namin na nambabae kayo, di na kame titigil sa kakaamoy. Mati`trigger na yung utak naming magkunwaring wala kameng alam. Pero ang totoo, nagiipon na kame ng mga sinyales. Kahit simpleng galaw mo lang, iisipin namen na may kalokohan ka nang ginagawa. 

Yung mga "what if..", "try not to be serious in our relationship, I enjoy na lang natin ngayon kung anong meron tayo", "Taga san ka? Uy, taga dun din ako, sabay na tayo" at "Miss, may nakaupo na ba dito?" lines. Lul niyo! Bulok na yan.

Kaya sa susunod na gagawa kayo ng katarantaduhan, subukan niyong magconsult saming mga babae.

Sa huli wala rin naman ako magagawa. Ano nga naman ba ang karapatan kong magsermon e wala naman akong alam sa mga ganyang bagay. LoLjk

"Ang tunay na lalaki ay hindi nagbibilang ng babaeng shinota niya, ang binibilang niya ay yung mga babaeng hindi niya pinapansin para sa taong mahal niya"

Chenelaloo chenes =))))))))

“Ako ay parang 7-11 para sa mga kaibigan ko, bukas 24/7.”

Ganun ka nga sa kanila, pero ganun din ba sila para sayo?


Sa totoo lang, madalas unfair talaga ang buhay e. Kahit yung mga taong akala mo na masasandalan mo in times of sadness, trouble o kahit para lang may mapagsabihan ng problema. Hindi sa lahat ng oras, ready sila para tulungan ka.


Ang bilis lumipas ng panahon, kalain mo dumighay ka lang ng kaunti, 2 buwan na lang 2012 na.

Sa bilis ng panahon ay marami na ring nagbago. Yung pantalon mo na skinny jeans ay nagiging balabal na lang sa leeg mo kasi yung hita mo e pang dalawang butas na ng pantalon. Yung mga damit mo e pinapamana mo na lang sa mga kapatid o anak mo, at ang lagi mong katwiran eh papasko mo na ito sa kanila. Sapul ba? Bang!

Naalala mo ba yung mga panahon na naglalaro tayo ng piko, tumbang preso at kung ano ano pang mga larong kalye? Yung mga panahong ang mga kuko natin eh pede nang taniman ng kamote sa kaitiiman? Yun bang panahon na kulay green na ang mga uhog natin dahil tamad tayong punasan o suminga? Nakakamiss talaga ang nakaraan.
Nakakamiss din yung kulitan at asaran ng barkada. Para kasing ang saya saya lagi ng buhay pag sila lagi mong kasama. Parang nakakalimutan mo lahat - yung pagpapaluhod sa yo ng nanay mo sa munggo, sa pagsasako sa yo dahil sa kakulitan mo... ganun kasaya. Minsan nga nasasabi natin na mas mahal pa natin sila kesa sa mga magulang natin. Kasi nga, sila yung nakakaintindi sa kalokohan natin, sila yung tipo na nasasakyan ang trip natin. Ang barkada ang parang bumubuo sa kalahati ng buhay natin (Sabay patugtog ng San na nga Ba ang Barkada ng APO, parang mali pa ata title)

Kaya lang dumadating talaga ang time na nagbabago ang lahat. Syempre, hindi naman tayo pede maging bata na lang habambuhay. Anjan na yung time na tatanda tayo... makakakilala ng ibang tao... matututo na ang buhay pala e hindi lang puro laro ang kasiyahan. Malalaman natin na meron din palang ibang tao na pede natin makasama. Malalaman natin na kelangan mo ring magbanat ng buto para may makain na pansarili.

Lilipas ang panahon, maghihiwalay hiwalay rin ang landas ng barkada. Merong makakahanap ng magandang trabaho sa ibang lugar at doon na mabubuo ang buhay. Meron naman makakakita ng bagong environment na feel nya eh masaya sya dun. Meron naman magkakagalit at hindi na magkakausap. Dun mo marerealize at matatanong sa sarili na "ano nga ba ang nangyari?"

Kasi nga pag bata, wala tayo alam gawin kundi magsaya. Wala tayo pakialam kung ito bang taong ito eh sensitive o kaya e tsismosa. Kasi nagiging "comfort zone" natin ang barkada. Hindi man natin ito napapansin pero kahit gano kayaman man o kahirap, katalino o kabobo, lahat nagkakaroon ng pantay na wavelength.

Ngayong tumatanda tayo, dyan natin narerealize ang mali ng bawat isa. Habang natututo tayo sa buhay, nalalaman natin na may mali sa mga nangyayari. Natututo tayong umiwas, o ang mas masaklap, magsawalangkibo. Dahil sa mga rason na ito e unti unti nagkakalamat ang akala natin na solid na tropahan.

Kapag dumating ka na sa stage na unti unti na nawawala ang barkada, dito mo maramramdaman ang panghihinayang. Mararamdaman mo na ang samahan na binuo mo ng matagal na panahon e mawawala lang dahil sa lintik na kasabihang "walang permanente sa mundo, kahit ang barkada nyo". Kahit ano pang effort ang gawin mo upang subukan i-mighty bond ang basag na tropahan, wala na. Para ka na lang kumakain ng hotdog na walang ketchup. Masaklap diba?

Ang sarap sana dumating yung panahon na bigla na lang natin makakalimutan ang mga naging pagbabago at magsama sama ulit tulad nung mga bata pa tayo. Yun tipo bang matatanggap natin ang pagkakaiba ng isa't isa. Yun bang mapagtatawanan natin ulit ang pinakamaliit na bagay. Yun bang mawawala ang paghuhusga sa isat isa at matutunan natin mahalin sila ng walang tanong tanong. Sana isang araw, bigla na lang magsulputan ang bawat isa sa barkada na nag hi high five sa isat isa.

Bakit ba kasi tayo naghahanap ng karamay? Dahil sila ang tumutulong satin sa paghahanap ng solusyon o kaya naman sumusuporta sa gagawin nating desisyon. Kung tutuusin, tayo ang nagdedesisyon para sa sarili natin.

Meron kang mga kaibigan, best friend, boyfriend, kapamaliya, kamag-anak.. name it. Kung wala sila kapag kailagan na kailangan mo sila, paano ka na? Hahandusay ka na lamang ba sa daan? Mag-iiyak hanggang sa dugo na ang luha mo? Magpakamatay? Hindi naman sa lahat ng oras, may superhero na tumutulong satin kapag may problema tayo.

Isa lang ang siguradong makakatulong, ang mga sarili natin mismo. Siguro yun din ang lesson na natutunan ko. Wag tayong pakampante na may masasandalan tayo palagi.


At dahil sabaw na ko ata wala ng masabe, here I am:

If I were a boy

I’m not that gurlie and I’m not that feminine, but I’m definitely a girl.


Pero minsan mas prefer kong ginagawa yung mga ginagawa nang mga lalaki. Di ako ganon kumilos na ma ala maria clara. Muka akong lalake maglakad, minsan parang lalaki ako manamit(minsan lang naman), mahilig din ako sa computer games na karamihan lalaki ang mga gumagawa. And I'm a big fan of Megan Fox. I wonder if that would be weird.. Naaah, not really. Karamihan siguro ng fans ni Megan Fox ay mga kalalakihan kasi napaka Hot niya. 


Pero kung lalaki ako..


Abaah, magiging famous skateboarder ako. Sounds cool, right?


Kung magkakapamilya man ako, hindi ko sila iiwan at ipagpapalit. At maganda ang magiging kinabukasan ng anak ko.


I would treat the ladies right.
Rerespetuhin ko lahat ng babae na karespeto respeto.  Her heart-I will never break. She would trust me and she would run to me every time she’s in need. Lagi lang akong nasa tabi niya para pasayahin siya.


Magiging proud sakin ang nanay ko kasi alam niya na may pinalaki siyang anak na gentleman. Ganon din ang tatay ko.  


Teachers would love me; I’ll be teachers pet.


Papatunayan ko na hindi lahat ng lalaki ay hindi lang sex, drugs, gangs at alcohol ang hanap. 


My grades would be worthy. People would think I’m a good guy with a good heart. I’ll be generous, helpful, caring, loyal, honest, silly, caring, strong and handsome!


Pero malamang hindi ako magiging perpektong lalake. Alam naman ng lahat na nobody is perfect. Hindi kasing perfect nang babae na naghahangad na maging lalake. 


As a girl, I think I have power-power to prove people wrong. Girls don’t have an advantage at life just because they have something the men like, like a lot of people think. Society thinks females are too sensitive. Society ranks girls, teenage girls especially, as “tramps”. We try to get everything our way because society thinks we’re cute. No. It’s not like that. We go through everyday issues like a guy does; maybe not the same, maybe not as much, maybe not as less. Who knows?


Mahal ko ang pagiging babae. Di ko hiniling ang maging lalaki.. pero if there's a chance. Why not? Wala na sigurong babaeng umiiyak ngayon.

Kwentuhan tayo..

Marami ang nagsasabing mas maganda at mas masarap raw mag-usap habang naglalakad. Isang gawaing minsan ko lang magawa. Masarap ngang makipagkwentuhan tungkol sa mga bagay-bagay. Nagkakabigayan ng opinyon, nagkakalabasan ng kalokohan, at nagkakapalitan ng tawa.

Mas trip kong makipagkwentuhan ng one-on-one habang nakatambay sa ilalim ng langit at nakahilata sa damuhan. Parang job interview ang dating. Masinsinan ang kwento, walang ilangan, may sense at mas maririnig niyo mga bulong sa bawat pasigaw na litanya.

Sabayan mo pa ng beer at kaunting mani. Perpektong bonding-moments-with-matching-iyakan-side-dish na.

At dahil nga magk`kwentuhan tayo. Marami tayong topic ngayon. Kung ano ano lang, kung anong sumagi sa utak. =)))))))))

Positive Poles

Minsan, naisip kong mabuti din ang pagiging nega. Hindi naman sa sobrang nega na nagiging pabrika ka ng negative vibes. ‘Yun bang tipong hindi ka umaasang magiging positibo ang mga mangyayari. Iniisip mong may mangyayaring aberya sa bawat plano kaya hindi mo maiiwasang magtago ng Plan B na minsan pa nga’y umaabot hanggang saPlan Z v42.6.

Ang kinagandahan ng ganitong pag-iisip ay hindi ka masyadong maaapektuhan ng pagkabigo. Hindi na kasi masyadong malakas ang impact sa’yo ng isang pangyayari kung inaasahan mo na ito sa una pa lang. Ang masarap pa dito ay kapag maganda ang naging resulta ng lahat na taliwas sa inaasahan mo.

Puro ang tuwa. Solido ang tagumpay.

At dahil nga sabaw ako ngayon, may iba nanaman akong it`topic

HOW TO BE SOSYALERO/SOSYALERA

1.Tumambay lagi sa Starbucks. Maghapon, magdamag. Butasin ang pwet kakaupo at kakahigop ng kape. ‘Wag kalimutang kuhanan ng letrato ang sarili habang nakabalandra ang baso ng nasabing kape. Gawing profile picture sa Facebook ang nakuhang letrato at lagyan ng caption na “I Love Starbucks.”

Purgahin mo ang sarili sa malamig na kape.

2.Palitan ng titik ‘E’ ang letrang ‘O’ sa mga salitang bibigkasin ninyo.

Halimbawa: Dorm - Derm, Sabon - Saben

3.Umupo sa driver’s seat ng kotse ng kaibigan. Kunan ng letrato ang sarili. Siguraduhing makikita sa letrato na hawak mo ang manibela. ‘Wag kalimutang ngumiti na may kasamang yabang at magpasalamat sa kaibigan.

Ipost sa Facebook ang larawan. Lagyan ng caption na “Badtrip, tumaas nanaman ang gasolina.” at gawing primary picture.

4.‘Wag kalimutang singitan ng salitang “bitch” ang bawat sasabihin. Puwedeng sa gitna, sa unahan o sa dulo ng mga sasabihin mo.

5. Kapag inabot ng pag-aalburuto ng tiyan habang namimili sa mall, ‘wag kang matataranta. Dumaan muna sa isang mamahaling restawran at umorder ng marami. ‘Wag nang kainin ang inorder dahil baka lalong magalit ang tiyan mo. Ibulsa ang libreng tissue.

Dumiretso sa restroom. Diretso ang lakad na para bang wala kang nararamdaman. Ngitian ang mga makakasalubong at punasan ang mukha kapag pinagpapawisan.

Paalala: Ang susunod na gagawin ay kinakailangan ng matinding timing. 

Hawakan ang flush kasabay ng pag-upo sa toiletbowl. Siguraduhing sasabay ang pagflushmo sa pagbagsak ng dumi sa tubig ng inidoro. Kapag nagawa ng tama, siguradong walang makakaamoy ng sama ng loob na inilabas mo. Gamiting panlinis ng puwet ang libreng tissue na nakuha sa restawran. Lumakad palabas ng restroom

Hahahahahaha!

Maligayang pakikipagsosyalan! =)))

The ever famous "about me"

Sino ‘yung may-ari ng esteeliling - blog?

Estee. Nasanay na ako sa ganyang pagtawag. Kilala ako ng mga kaibigan, magulang at kamag-anak sa ganyang pangalan. Kilala din ako sa ganyang pangalan ng mga taong hindi naman ako kilala.

Bakit  esteeliling ang title ng blog mo?

Kasi, ganito ‘yan, makinig ka, hindi ko na ‘to uulit-ulitin kaya makinig ka, este magbasa ka pala.

Dati kasi, hindi ko binalak na seryosohin ang pagboblog dito kaya naisip kong magandang ipangalan dito ay “esteeliling” kasi nga pang may tililing lang naman talaga siya. Dati ‘yun. Pero ngayon, sa tingin ko’y mas karapat-dapat nang tawaging “esteeshits” ’to dahil puro kalokohan lang naman ang laman.

May balak ka bang mag-artista? Kasi ang ganda mo sobra eh.

Hahahaha! Ito ang isa sa mga magagandang dahilan kung bakit gustong-gusto kong interbyuhin ang sarili ko kasi malayang-malaya akong purihin ang sarili ko at puwedeng-puwede kong buhatin ang napakagaan kong bangko.

Gusto ko maging .. maging.. maging.. makeup artist. Kaya ang sagot ko sa sarili kong tanong ay ‘wala’. Wala akong balak mag-artista. Maging extra sa horror movie, pwede pa.

Meron ka bang boyfriend??

Wala. next question.

Kung ikaw ang tatanungin, anong gusto mong itanong ko sa’yo? At ano ang isasagot mo dito?

Ahhm. Siguro ag pinakamagandang tanong na pupuwede mong ibato sa’kin ay ‘Ano ang pinakamatindi mong takot?’ Oo, ‘yun nga siguro.

At ang sagot ko naman dun ay ang pag-iisa. Takot akong mag-isa. Ang tinutukoy ko sa pag-iisa eh ‘yung pag-iisa sa buhay hindi pag-iisa sa bahay. Although takot din akong matulog ng mag-isa sa bahay. Takot akong mag-isa. Ayaw na ayaw kong dumating ‘yung oras na mag-isa na lang ako. Wala na ang lahat ng mahal ko sa buhay— pamilya, kaibigan at barkada. Mahina kasi ako. Masyado akong umaasa sa mga tao sa paligid ko. Nakadepende lang ako sa kanila. Sila ang source ko ng energy at lakas ng loob. Sila din ang dahilan kung bakit kaya kong magteleport mula sa bahay namin hanggang sa MOA.

Kelan mo balak tapusin tong blog mo?

At bakit ko naman tatapusin? Kasi wala lang. Wala lang talaga. Walang magawa. Sige na, eto na. Tatapusin ko na.

Irrelevant.

Ang boring. Nakakawalang gana. Nakakawalang buhay.

Nakakapagod kumilos ng kumilos, o gumalaw ng gumalaw pero mas nakakapagod ‘yung hindi ka makagalaw ayon sa gusto mo. Nakakasawa. Nakakasakal. Hindi ka malaya, nakatali ka.

Nakakainis kapag hindi mo magawa ang isang bagay hindi dahil pinagbabawalan ka kundi dahil baka may magalit o may maapakan ang paa, o ego.

Hindi ka pwedeng umalis at humiwalay papunta sa lugar na gusto mong puntahan dahil sasabihin nilang nang-iiwan ka.

Hindi mo pwedeng ilibre itong isa dahil magseselos ang iba.

Hindi mo pwedeng gastusin ang sarili mong pera dahil baka sa mga susunod na araw eh kailanganin nila.

Hindi mo magawa ang mga bagay na gusto mo dahil ayaw nila.

Hindi ka makapagsuot ng mga trip mong damit dahil nababaduyan sila.

Nakakasakal.

Bakit ba sa bawat hakbang ko eh kailangan ko pang isipin ang iba? Bakit kailangan ko pang isipin ang mararamdaman nila? Bakit kailangan ko pang isipin kung gusto o ayaw nila?

Nakakapressure.

Hindi ko pwedeng sabihin na ayaw ko na dahil magagalit sila. Susumbatan ka nila. Wala kang kwenta.

Naba`blanko ang utak ko ngayon at kung ano ano na lang pumapasok sa utak ko at yun ang tinatype ko. Pasensya na.

Okay? Moving on..

May nagtanong sa’kin dati kung ano raw ba ang pinagkaiba ng selos at inggit. Bigla ko lang naalala, kasi wala akong magawa at Martes ngayon at wala talaga akong magawa.

Ano nga ba ang pinagkaiba ng selos at inggit? Sa unang tingin ay parang iisa lang naman sila ng kahulugan, pero kapag tinignan mo ng mabuti ay malalaman mo kung ano nga ba ang pinagkaiba nila. ‘Wag mo lang pakatitigan ng husto dahil baka kung ano ang makita mo. K.

Selos. Inggit. Paano nga ba natin mahihimay ang selos at inggit? Naaalala ko dati na ikinumpara ko ito sa isang saging. Halimbawang binigyan ng saging ng kaibigan mo ‘yung isa niyo pang kaibigan, at ikaw ay hindi nabigyan.

Posibleng  maging masaya ka para sa kaibigan mo dahil sa nakatanggap siya ng saging pero kung kupal ka, posible namang makaramdam ka ng selos o inggit. Pero paano mo nga ba masasabi kung selos o inggit ‘yung nararamdaman mo?

Ganito lang kasimple ‘yan. Kung nasabi mo sa sarili mo na sana ako ‘yung binigyan niya ng saging, selos ‘yan brad. Pero kung nasabi mo naman sa sarili mo na sana ako din nabigyan niya ng saging, ‘yan naman ‘yung tinatawag na inggit.

Hindi lang naman sa saging applicable ‘yan, pwede ding i-apply ‘yan sa lahat ng prutas katulad ng papaya, pinya o talong. Kaso gulay ‘yung talong e.

Irrelevant nga diba?